Need for Speed Unbound – İnceleme

Otomobil uçar gider

Bu incelemeyi okumadan evvel çok kolay bir gerçeği kabul etmenizi istiyorum; uzun müddettir nitekim düzgün bir Need for Speed oyunu çıkmadı. Geriye dönüp baktığımızda çok makûs oyunlar, biraz vasatlar ve aslında o kadar da makus olmayan Need for Speed oyunlarını sıralayabilirsiniz. Çok uygun bir NFS oyununun gelmeme nedeni de aslında yıllarca çıkan her oyunun birbirinden farklı usuller denemesi, ancak üslup ve marka olarak rastgele bir pozisyon alamamasından kaynaklanıyor. Pek çok NFS oyununun yeterli fikirleri ve özgün konseptleri olsa da bunlar ya kısa imal süreci yüzünden biçim alamadı yahut gerçek halini bulmak için birden fazla oyuna gereksinim duyuyordu. Ne yazık ki evvelki oyunun üslubunu ve oyun tarzını devam ettiren bir NFS çıkmadığı için, dengeli bir NFS tecrübesinin nasıl olabileceğini asla göremedik. Electronic Arts da durumu fark etmiş olacak ki, NFS markasını Criterion’a emanet etmekle kalmadı bir de üstüne onları Need for Speed Heat’in manevî devam oyununu yapmakla görevlendirdi.

Criterion’un elinden çıkan Need for Speed Unbound muhakkak Heat 2 değil. Bilhassa sürüş hissiyatı ve oyun döngüsü konusunda çok fazla ortak element olsa da oyunun lisanı ve usulü konusunda büyük ayrışmalar var. Heat’in canlı renkleri ve Miami gecelerinin tersine, Unbound ile ton olarak Underground’a yaklaşıyoruz. Tıpkı vakitte oyundaki karakterlerde otomobillerin duman ve izlerinde çok tatlı bir çizgi sinema havası var. İnanın bana oyunun birinci görüntüleri çıktığında ne düşüneceğimi bilememiştim lakin bir kez alıştıktan sonra kendimi Forza Horizon ve Grid gibisi gerçekçi efektleri yadırgarken buluverdim. Hatta bu çizgi filmimsi efektler o denli tatlı ki, gerçek hayatta mümkün olsaydı otomobilimin gerisinden cel shade’li dumanlar çıkmasını sağlardım. Özünde modifiye kültürü biraz da sıradanlıktan ayrılmaksa şayet Need for Speed Unbound bunu hakkıyla başarıyor.

Anadol’dan Bugatti’ye

Her NFS oyununda olan sıfırdan başlayıp doruğa oynama teması Unbound’da hoş bir biçimde ele alınmış. Ana karakterimiz bir modifiye dükkanında çalışıyor ve soyulan mağazayı tekrar ayağa kaldırmak için yarışlara girmeye başlıyor. İçin işinde dost olan düşmanlar, düşman olan dostlar ve elbette ki yeni taze yüzle var ve kıssa kısa müddette süratli bir maceraya dönüşüyor.

Need for Speed Heat’in sevdiğim yanlarından biri karakterin gündüz daha çok yasal yarışlara girerken, geceleri ise temanın polis takipli yeraltı yarışlarına dönmesiydi. Unbound’da gece gündüz döngüsü var lakin gündüz meşru, gece yasa dışı yarış ayrımı kelam konusu değil. Her yarış yasadışı lakin yarışın büyüklüğüne nazaran polislerin ilgisi değişebiliyor. Oyunda maddi getirisi yüksek yarışların birden fazla beraberinde polislerin ilgisini temsil eden “heat” de getiriyor. Şayet gereğince heat alır ve “alevlenirseniz” hem daha güçlü ve agresif polis araçları sizi kovalıyor hem de peşinizi bırakmaları daha zorlaşıyor. O yüzden öncelikle polislerin ilgilenmediği daha küçük yarışlara odaklanıp sonrasında daha riskli etkinliklere girip çabucak akabinde günü kapatmak o kadar da berbat bir plan sayılmaz.

Oyunun ana öyküsü ana karakterin haftalık büyük turnuvalar için para kazanıp, araç ayarlaması üzerine şurası. Her yarış için gereken farklı bir otomobil sınıfı ve giriş bedeli var. Örneğin 10.000$ giriş fiyatı olan bir yanlama müsabakasına girip 60.000 dolar kazanmak mümkün yahut giriş fiyatı olmayan bir yarış kazanıp bir evvelki yarışın parasını çıkarmak da isteyebilirsiniz.

Need for Speed Unbound işin içine paranın girdiği bu sav konseptini oyunculara yarışları yine başlatmak için hudutlu hak vererek çözmüş. Genelde her gün için yarışabileceğinizden fazla aktiflik oluyor ve hepsine girmek çok akıl karı değil. Hem her yarış peşinizdeki polis sayısını arttırıyor hem de baştan başlama hakkının bitmesi durumunda berbat bir kazanın dönüşü yok. Her yarışın karlı olacağı üzere bir düstur yok. Olur da son sıralarda yarışı bitirseniz yarışa girmek için harcadığınız parayı bile yakabiliyorsunuz.

Gözüpek bir yarışçı yarış seçmez lakin Unbound’da başarılı olmak için öncelikle akıllı tercihler yapmanız gerekiyor. Bir yarışa girerken onun nasıl bir temaya sahip olduğunu anlamak mümkün. Zati her otomobil da her yarış tipinde başarılı olmayabiliyor. Örneğin Mitsuhishi Evo ile Speed Race’lerde düşük olan azamî suratım yüzünden zorlanırken, yüksek kalkış suratı ve hareket kabiliyeti gerektiren “corner king”lerde kimseyi yanıma bile yaklaştırmıyordum. Dilerseniz ortalama bir otomobil yapıp her yarış için argümanlı da olabilirsiniz lakin bu da her yarışın gereğinden fazla sıkıntı olması manasına geliyor.

Yanlama haricinde gelen tek özgün mod Takeover olmuş. Burada noktalar ortasında puan getiren rotaları izleyip, dubalara çarparak biraz da yanlayarak kombinasyonlar yaparak puan toplamanız gerekiyor. Birinci olmak için de öteki yarışçıların skorlarını geçmek yetiyor.

Need for Speed Heat’i oynadıysanız Unbound’un sürüş sistemi Heat’e büyük oranda benziyor. Yüksek süratlerde araç denetimi daha rahat. Bunun üstüne “Ben yanlamakla falan uğraşmadan düzgün yarış çizgimi izleyerek virajları alacağım” diyen oyuncular için de yol tutuşu daha sağlam hale getirilmiş. Benim tek itirazım Drift sistemi üzerine olacak. Yanlamak için açı ve sürat ayarlamanın ötesinde gaza yahut frene bir kez basarak “yanlama modunu” açmak bana garip geliyor. Bunun muhtemelen nedeni haritalarda çok az noktanın oyuncuya, hakikat açı ve suratı yakalama imkânı veriyor oluşu olsa gerek. Bu halde trafikte yahut çok hızlanmadan bile kayarak viraj almak mümkün oluyor lakin verdiği his çok tatmin edici değil bence.

Gerçekçi olmamasına karşın sevdiğim tek ayrıntı, yanlarken bir anda NOS basarak aracı toparlamanın mümkün olması. Hayatımda hiç NOS’lu araç kullanmadığım için bu ne kadar gerçekçi konuşmam sıkıntı lakin oyunda yarattığı o toparlama hissinin tatmin edici olduğunu söylemem gerekiyor. Şahsi tecrübem hem sürat açısından hem de yanlayarak dönmenin daha güzel olduğu istikametinde. Bunu yaparken aracı çok düzgün ayarlamak gerekiyor. Olur da yol tutuşunu boş verip, yanlamayı arttıran bir yapı kurarsanız virajlara yan girmek yerine direkt savrulmak çok daha muhtemel hale geliyor. Ülkü noktayı bulmanın kısa bir yolu yok. Deneme yanılma yoluyla oynayarak size uyan yapıyı bulmanız gerekiyor.

NFS Unbound’un bana nazaran en büyük problemlerinden biri bilhassa birinci düzey araçların sürat hissini çok düzgün veremiyor olmasında yatıyor. Bir Bugatti’nin yahut 911 GTS’in elbette çok süratli hissettirmesi gerekiyor lakin bunu yapmanın yolu Mustang yahut BRZ üzere araçların verdiği hissiyatı yok edilmesi olmamalıydı. Neyse ki en alt düzey olan B tier araçlarla çok takılmadan daha süratli araçlara geçiyoruz ki bu araçların garip hissiyatı damağımıza fazla yapışmıyor. Bu tutarsızlık biraz da takip modlarında da ortaya çıkıyor. B ve A sınıfı araçlar temel polis araçlarından rahatlıkla kaçabilirken, Camaro’lar garip bir biçimde neredeyse hiper araçlara baş tutacak formda yapılmışlar. Oyun boyunca daima önüme geçip, frenleyen o camarolara toz yutturmak istedim lakin bu son anlara kadar olmadı ne yazık ki.

Aynası kırık aynasızlar

Polis takibi bana nazaran oyunun aksayan kıymetli kısımlarından biri olmuş. Oyunda yarışlardan kazanan paralar direkt oyuncunun hesabına geçmiyor. Bunun için oyuncunun kendini inançlı meskenlerden birine atması gerekli ancak bu da o günü yahut geceyi sonlandırması manasına geliyor. Ülkü olarak oyuncunun açgözlü olup çok yarışa girip çok para kazanmakla, günü risk almadan az parayla tamamlamak ortasında bir orta nokta bulması gerekiyor. Sorun şu ki, polislerin sayısı artsa bile onlardan kaçmak çok kolay ve neredeyse asla büyük bir tehdit olmuyorlar.

Dahası Need for Speed Heat’de olan yüksek nokta sorunu bu oyunda da var. Oyunda ansızın yükseklik değiştirirseniz, polisler buna ahenk sağlayamıyorlar. Kimi üst geçitlere çıkamıyorlar ve tünellere farklı açılardan girmeniz durumunda asla ardınızdan gelemiyorlar. Oyun boyunca bu biçim hileleri elimden geldiğince yapmamaya çalıştım lakin bilerek yapmasanız bile kesinlikle polislerin takıldığı alakasız noktalar oluyor. En yüksek heat düzeylerinde bile yalnızca test hedefli bilerek yakalandığım durumlar haricinde, polisler asla gerçek manada bir tehdit olmadılar. Polis barikatları genelde alakasız noktalara kuruluyor ve en güçlü araçların çarpması bile birçok vakit aracımın yoldan çıkması için bile kâfi olmadı. Polislerin yarattığı en büyük eza peşinizde polis varken, yarışlar için buluşulan noktalara ve inançlı meskenlere polis takibi varken giremiyor oluşumuz. Bazen yalnızca bu yüzden 5-6 dakika boyunca, sizi asla yakalayamayacaklarını bildiğiniz polisleri peşinize takıp sokak sokak geziyor oluyorsunuz.

Unbound hayali Lakeshore kenti ve etrafında geçiyor. Projenin bir noktada durup sonra yine başlandığını da bence en net gösteren kısımlardan biri Lakeshore’un kendisi olmuş. Lakeshore’un %20’si kent geri kalan kısmı ormanlık, banliyö, inşaat alanı üzere farklı temalarla oluşturulmuş yan bölgelerden oluşuyor. Oyunun nitekim parladığı anlar, Initial D’nin yollarını aratmayan dağ yolları ve kentin kendisi olmuş. Geri kalan alanlar çok makus değiller fakat oyuncuya akılda kalıcı yollar yahut çok özgün alanlar sunan fazla bir rota yok. Unbound’un kıyaslanabileceği tek oyun olan Forza Horizon 5 hem harita büyüklüğü hem de tema açısından çok daha başarılı mesela.

Şehir içindeki aktivite sayısı hiç kötü sayılmaz. Belirli noktalardan geçtikten sonra kendinizi bir anda, rota üzerinde yanlamaya çalışırken yahut ortalama sürat rekoru kırmaya kasarken buluyorsunuz. Haritaya serpiştirilen toplanabilir ayıcıklar ve eşyalar da açıkçası işin tuzu biberi olmuş. Forza Horizon’ın yarı online dünyasına alıştıktan sonra haritada NPC bile olsa öteki yarışçıları görememek biraz hayal kırıklığı yaratıyor. Ortada bana meydan okuyan yahut polisleri peşine takıp benim üzere kaçmaya çalışan yarışçıları görebilseydim şayet dünya bir tık daha canlı hissedebilirdi.

Oyunun kalbi araçlara geldiğimizdeyse Need for Speed Unbound’un tam manasıyla halefi Underground’ların tadını yakalamış. Bilhassa stok haliyle B ve A düzey olarak gelen araçlar için çok sayıda modifikasyon imkânı var. Her aracı spacer’larla teker uzaklığını arttırarak “widebody” yapmak, alçaltmak ve farklı ön ve art tamponlar takmak mümkün. Jant konusunda harikulade bir bolluk varken mesela, ön ve art far konusunda ise birçok araç çok kısır kalmış. BRZ için mesela yalnızca tek bir stop lambası var. Meğer ki bu otomobilin olayı, farklı farklı firmaların araç için çıkardıkları stop lambaları. Değişebilir modüller konusunda her otomobilde en az bir alternatif var fakat bu hudutlu sayıların olduğu araç sayısı da hiç azımsanacak üzere değil. Sıradan bir spor arabayı tanınamayacak hale getirmek hala mümkün lakin otomobilin modifiye piyasasına biraz olsun hakimseniz ister istemez daha fazlasını arıyor olacaksınız.

NFS Unbound’un başına gelen en makus şey üretimci Criterion’un EA tarafından bir müddet Battlefield 2043’e dayanak olmaya yönlendirilmesi olmuş. Bu bilhassa Unbound’un çok oyunculu modunda ziyadesiyle bariz hale geliyor. Tek kişilik ve çoklu içerik bir ortada değil, bu yüzden senaryodaki birikimleriniz ve gelişimleriniz taşınmıyor. Oyunun fonksiyonsuz lakin değerli elementlerinden olan polisler bile bu modda yok. Gece yarışları olsa da dizaynda gece-gündüz döngüsü düzenlenmediği için gece serbestçe gezmek çok oyunculu içerikte mümkün değil. Tanıtımı için ASAP Rocky’nin kullanıldığı ve çok eğlenceli bulduğum Takeover modu da Unbound’un çok oyunculu içeriğine dahil edilmemiş.

Zaten makus tasarlanmış bir Battlefield oyununa kaynak harcamak yerine Unbound’un çoklu içeriğine odaklansalar her iki oyun için de çok ancak çok daha düzgün olabilirmiş. Zira ortada eksiksiz bir potansiyel var; Gerçek oyuncularla oyun parası karşılığında iddialaşmak, sokaklarda denk gelip yarışlar yapabilmek, birlikte polisten kaçabilmek katiyen kusursuz bir tecrübe olurdu.

Need for Speed Unbound, serinin bir evvelki oyunu Heat’in yolundan giden hakikat yolda atılmış bir adım. Sorun şu ki düzgün ve gereğince büyük bir adım değil. Oyunun görsel biçimi, lisanı, teması ve hatta bahis sistemi şahane çalışırken, polis takibi ve senaryo üzere birtakım kısımlar göze batacak biçimde aksıyor. Çok oyunculu içeriğin kısırlığı da karışıma eklenince geride yalnızca potansiyelini harcamış bir oyun kalıyor. Unbound beni, serinin bir sonraki oyunu için daha çok heyecanlandırıyor. Çözülmesi gereken tasarım meseleleri ve muhtemelen daha uzun sürmesi gereken bir imal süreci var. Bunlar bu noktadan sonra Unbound’ın düzeltebileceği mevzular değiller.